Haast een kwart miljoen betogers in Berlijn, een uitgestoken hand naar wie zijn land moet ontvluchten, maar ook een vuist naar het inhumaan beleid in en van de EU. Meteen ook een gelegenheid om dieper in te gaan op debatten binnen links over de migratiekwestie.
Honderdvijftig Fransen uit allerlei milieus publiceren een manifest waarin ze een degelijk onthaalbeleid voor migranten vragen, en zich verzetten tegen elke extreemrechtse exploitatie van het migratiethema.
Extreemrechts bestrijden door hun gedachtengoed over migranten deels over te nemen? De Franse historicus en redacteur bij Regards, Roger Martelli, waarschuwt voor dergelijke ontsporingen, naar aanleiding van stellingnamen in kringen van Mélenchons France Insoumise.
Frank Slegers prijst de ‘rijke democratische debatcultuur’ binnen Die Linke, en gaat daarbij in op de standpunten van twee stromingen binnen de Duitse radicaal linkse partij in verband met de ‘economische migratie’: wereldwijde solidariteit en open grenzen, of een beperking daarvan ter verdediging van de nationale welvaartstaat. Over de noodzaak aan een volwaardig asielbeleid voor vluchtelingen uit conflictgebieden zijn de beide stromingen het evenwel helemaal eens.
Wat het Europees ‘vluchtelingenbeleid’ inhoudt is stilaan voor iedereen duidelijk: grenzen worden dichtgetimmerd, helpende ngo’s gecriminaliseerd, verwerpelijke regimes worden EU-bondgenoten, het geheel natuurlijk overgoten met een humanitair sausje over ‘veilige opvang in de regio’. Men zou denken en hopen dat linkse partijen hierin niet meegaan, maar een vergelijking tussen standpunten van Die Linke en van de Nederlandse SP doet over deze laatste toch de wenkbrauwen fronsen.
De EU ‘externaliseert’ haar grensbeleid: ze laat vluchtelingen onderscheppen nog vóór ze de buitengrens van de EU bereiken. De EU schrikt er daarbij niet voor terug beroep te doen op regimes met een verfoeilijke staat van dienst op het gebied van mensenrechten. Een verontwaardigde analyse door Mark Akkerman (Stop Wapenhandel).
Misschien moeten we ons naar de jaren dertig en de exodus uit nazi-Duitsland verplaatsen om meer begrip te krijgen voor de vluchtelingen vandaag? Aan het woord is Lion Feuchtwanger in zijn roman Exil van 1939.
In een opinie koppelde Bart De Wever onlangs het bewaken van onze grenzen aan het beschermen van de welvaartstaat. Een gewiekste aanpak van deze demagoog, die zich zo ontpopt tot verdediger van onze sociale verworvenheden… Maar, schrijft Frank Slegers, de echte koppeling tussen vluchtelingen en sociale rechten is deze: wie geen bondgenootschap kan sluiten met mensen van elders op de vlucht zal ook de strijd voor sociale rechten verliezen.