25 juni 2025 – Â Over de aan de gang zijnde NATO-top in Den Haag kan men in de media allerlei weetjes bekomen. Het kost de Nederlandse overheid zo een 190 miljoen euro, de duurtijd van de conferentie werd minimaal gehouden om Trump niet nodeloos te vervelen zodat hij zou weglopen, NATO secretaris-generaal Rutte pakt het handig aan om het Trump naar de zin te maken, enzovoort en zo verder. Nochtans moet ik hier in de media nog de eerste mainstream commentaar vinden die uitlegt wat er in werkelijkheid aan het gebeuren is: een enorme aanval, zonder enige democratische legitimatie, op het welzijn van de bevolking, ingegeven door de elitaire ambities van rechtse nationale en Europese politieke leiders, gesteund door hun ruggengraatloze volgers van de sociaaldemocratische en groene signatuur. De verdediging van het algemeen belang vinden ze een te groot risico bij de eerstkomende verkiezingen.
Een schoolvoorbeeld is de berichtgeving in The Guardian (-25 juni) waarin enerzijds de volledige toezegging wordt medegedeeld van de Labour-regering o.l.v. Keir Starmer om de Trump-NATO-eis van 5% defensie-uitgaven te volgen, en anderzijds – zonder enig verband met het vorige â Starmerâs voornemen om zwaar te knippen in de sociale voorzieningen wordt bevestigd, niettegenstaande het groeiend protest van zijn eigen volksvertegenwoordiging.
We kunnen dit een âchemisch zuiverâ voorbeeld noemen omdat de Britse sociaaldemocratie niet gehinderd wordt door weifelende coalitiepartners, maar volop haar eigen weg kan gaan. En wat ligt er op die weg? Starmerâs kondigde in de aanloop naar de NAVO top aan tegen 2035 de 5%-norm te zullen nakomen en zodoende jaarlijks 30 miljard pond méér aan zijn militair apparaat te zullen uitgeven. Daar hoort onder andere de aankoop bij van twaalf F35-A bommenwerpers, die in staat zijn om Amerikaanse kernbommen te droppen, drie maal krachtiger dan wat in Hiroshima afgegooid werd.
Dertig miljard pond (35 miljard âŹ) dus per jaar voor de militairen, terwijl in de Labour Party een ware slag aan de gang is tussen voorzitter Starmer en zijn getrouwen enerzijds en een groeiende groep parlementsleden die zich verzetten tegen een zware uitholling van de steun aan de meest behoeftigen in de maatschappij. Het bezuinigingsplan zou vijf  miljard pond  moeten opleveren tegen 2030, maar dit ten koste van honderdduizenden slachtoffers die in de armoede terechtkomen. Het gaat over de uitsluiting of toelagevermindering van een hoop mensen van de âpersonal independence paymentâ (PIP), een financiĂ«le steun aan zieken en gehandicapten om de extra-onkosten te helpen betalen. Meer dan een kwart van de huidige 3,7 miljoen rechthebbenden zouden er het slachtoffer van zijn. Een ander dossier is âuniversal creditâ, een toelage momenteel uitbetaald aan 7,5 miljoen mensen met laag inkomen of die werkonbekwaam zijn door ziekte of invaliditeit. Geen vetpot, een goeie 800 pond per maand voor werkonbekwamen. Met de hervorming die Starmer & Co willen doorvoeren wordt de toegang en de uitkering beperkt.
Over het Labourvoorstel (Universal Credit and Personal Independence Payment Bill) wordt waarschijnlijk op 1 juli gestemd. Met meer dan 400 van de 650 zitjes in het parlement beschikt Labour normaal over een aanzienlijke meerderheid. Maar nu hebben reeds 130 van haar vertegenwoordigers een amendement onderschreven om tegen het voorstel te stemmen, een absoluut ongehoorde toestand binnen het volgzame Labour. De Conservatieven (Tories) hebben Starmer al hun hulp aangeboden, maar dan met nog meer sociale afbouw en zonder verhoging van de belastingen.
Het Britse âchemisch zuivereâ geval vinden we zowat overal in de EU (behalve in Spanje?) terug, maar dan ietwat omfloerster. De Belgische regering De Wever verkondigde dat de nieuwe NATO-norm onvermijdelijk is, maar hoopt zich enige interpretatievrijheid te kunnen veroorloven; ze sneed al wel in de sociale uitkeringen (beperking van de werkloosheidsvergoeding in de tijd, versoepeling nachtwerk, manipulatie van de loonindexatieâŠ) maar hoopt het coalitieakkoord over meerwaardebelasting door creatieve interpretatie te kunnen uithollen. Als we de chronologie in het oog houden, lijkt het er in feite meer op dat de âonvermijdelijke defensie-uitgavenâ een alibi, eerder dan de oorzaak zijn van de beknottingen in de sociale sector. De sociale bezuinigingen zijn karakteristiek voor het neoliberale beleid van de laatste 30 Ă 40 jaar. Ter verantwoording daarvan werden diverse (drog-)redenen ingeroepen: de EU begrotingsregels, onze âbezorgdheidâ om de volgende generaties niet op te zadelen met schulden, en nu dus de dreiging die zou uitgaan van Rusland om onze democratische samenleving omver te werpen⊠Wat dit betreft is op het Europees continent Duitsland het chemisch zuivere voorbeeld. Het fanatisme van de schwarze Null [1] wordt zowel door de nieuwe CDU-kanselier als zijn SPD- voorganger Scholz verlaten om met honderden miljarden euro van Duitsland de sterkste militaire macht in Europa te kunnen maken. Ondertussen tonen diverse studies aan dat het Duitse BĂŒrgergeld (enigszins te vergelijken met het Britse Universal Credit) nu al onvoldoende is, en dreigt nog ingeperkt te worden. (hm)
[1] Schwarze Null: een staatsbudget volledig in evenwicht, zonder rode cijfers, alleen een âzwarte nulâ.
Laat een reactie achter