Gisteren 22 april hield de eurogroep – de ministers van financiën van de eurozone – een zoveelste ‘review meeting’ over het Griekse ‘programma’. In juli 2015 stemde de regering Tsipras in met een nieuwe ‘bailout’ (reddingsprogramma), een nieuwe lening dus ten bedrage van 86 miljard euro, die voor het grootste deel voor de schuldeisers bestemd is. De lening wordt echter niet in één keer, maar in schijven uitgekeerd, en telkens is er een ‘review’ die nagaat of Griekenland zich aan de ‘afspraken’ houdt. Met grote terugbetalingen in het verschiet (0,75 miljard euro aan het IMF en 2,3 miljard aan de Europese Centrale Bank in juni-juli) heeft de Troika een zware stok achter de deur om de Griekse regering naar haar pijpen te laten dansen en verder te laten besparen op pensioenen en lonen, en het privatiseringsprogramma verder te zetten.
Bij de lopende review is er een nieuwe eis opgedoken, zonder enige gêne verwoord door de voorzitter van de eurogroep, de Nederlandse minister van financiën Dijsselbloem (PvdA). De Griekse regering moet er zich toe verbinden een reservepakket van economische hervormingen (contingency package of economic reforms) goed te keuren dat automatisch van start gaat als de besparingsdoelstellingen niet gehaald worden. Die doelstelling wordt, zoals elke doelstelling van de EU, uitgedrukt met een getal: een primair overschot op de begroting van 3,5% van het BBP vanaf 2018. Concreet betekent dit dat het uitgemergelde land jaarlijks meer dan 6 miljard euro aan de afbetaling van de schuld zou moeten spenderen, gedurende tientallen jaren. Niemand gelooft dat dit mogelijk is, behalve de Dijsselbloems &Co: als de doelstelling onhaalbaar blijkt, moeten er nog hogere eisen gesteld worden. En geen parlementair gepalaver daarover: het moet via een programma dat automatisch in actie schiet zoals een alarmbel bij de eerste rook. Het is nog onduidelijk of de Griekse regering zich hiertoe formeel verbonden heeft.
Als de regering Tsipras nog geloofde dat ze voor haar inschikkelijkheid beloond zou worden met een schuldvermindering, heeft Dijsselbloem, in unisono met zijn Duitse evenknie Schaüble, die illusie al de grond ingeboord. Misschien kan er wat gemorreld worden aan de terugbetalingstermijnen, maar van nominale schuldvermindering is geen sprake. (hm)