Binnen het radicaal-linkse Duitse Die Linke is een discussie begonnen rond een wetsvoorstel dat principieel verblijfsrecht verleent, inclusief de bijhorende rechten, aan elke migrant die er zich wil vestigen. Voor Die Linke zou ‘welkom’ dus de regel zijn, niet de uitzondering.
Wat moeten we maken van Aufstehen, de beweging die enkele maanden geleden in Duitsland werd opgericht door o.a. Linke-kopstuk Sahra Wagenknecht ? Is hier sprake van economisch nationalisme en antivluchtelingensentimenten? Dat is zeker niet het oordeel van Gerrit Zeilemaker, die de oprichtingsverklaring van Aufstehen in het Nederlands vertaalde.
De Duitse vakbondsleider Hans-Jürgen Urban probeert het migratiedebat een stap vooruit te helpen door het beste te zoeken in de twee tegengestelde houdingen binnen (Duits) links; een radicale open grenzenpolitiek enerzijds, bescherming van de welvaartsstaat anderzijds. Een debat dat ook elders in Europa hoogst relevant is.
Haast een kwart miljoen betogers in Berlijn, een uitgestoken hand naar wie zijn land moet ontvluchten, maar ook een vuist naar het inhumaan beleid in en van de EU. Meteen ook een gelegenheid om dieper in te gaan op debatten binnen links over de migratiekwestie.
Honderdvijftig Fransen uit allerlei milieus publiceren een manifest waarin ze een degelijk onthaalbeleid voor migranten vragen, en zich verzetten tegen elke extreemrechtse exploitatie van het migratiethema.
Extreemrechts bestrijden door hun gedachtengoed over migranten deels over te nemen? De Franse historicus en redacteur bij Regards, Roger Martelli, waarschuwt voor dergelijke ontsporingen, naar aanleiding van stellingnamen in kringen van Mélenchons France Insoumise.
Frank Slegers prijst de ‘rijke democratische debatcultuur’ binnen Die Linke, en gaat daarbij in op de standpunten van twee stromingen binnen de Duitse radicaal linkse partij in verband met de ‘economische migratie’: wereldwijde solidariteit en open grenzen, of een beperking daarvan ter verdediging van de nationale welvaartstaat. Over de noodzaak aan een volwaardig asielbeleid voor vluchtelingen uit conflictgebieden zijn de beide stromingen het evenwel helemaal eens.
Wat het Europees ‘vluchtelingenbeleid’ inhoudt is stilaan voor iedereen duidelijk: grenzen worden dichtgetimmerd, helpende ngo’s gecriminaliseerd, verwerpelijke regimes worden EU-bondgenoten, het geheel natuurlijk overgoten met een humanitair sausje over ‘veilige opvang in de regio’. Men zou denken en hopen dat linkse partijen hierin niet meegaan, maar een vergelijking tussen standpunten van Die Linke en van de Nederlandse SP doet over deze laatste toch de wenkbrauwen fronsen.