Wie dacht dat de verdeling van de politieke topbanen in Brussel een democratisch proces was komt vandaag de dag bedrogen uit. Eén ding is wel duidelijk: de uitslag van de Europese verkiezingen speelt hier geen enkele rol. Het zijn uiteindelijk de Europese regeringsleiders die beslissen. Tot nu toe is de koehandel vruchteloos. Nadat de Duitse christendemocratische ‘spitzenkandidaat’ Weber min of meer door de Franse president Macron geblokkeerd was kwam als een duiveltje uit een doosje Frans Timmermans tevoorschijn.

Op de G20-top in Osaka had bondskanselier Merkel een akkoord met de Franse president Macron, de Spaanse premier Sánchez en Mark Rutte bereikt. De sociaaldemocraten zouden de post van commissievoorzitter krijgen, de liberalen het voorzitterschap van de Europese Raad en de christendemocraten mochten de buitenlandvertegenwoordiger en de voorzitter van het Europese Parlement leveren. Voorzitter van het Europese Parlement zou dan Weber moeten worden.

De voordracht van Timmermans was echter tegen het zere been van enkele Oost-Europese lidstaten; andere christendemocratische regeringsleiders spraken hun ongeloof uit over de deal in Osaka die ze een troostprijs vonden. Het commissievoorzitterschap behoorde de christendemocraten toe aangezien de Europese Volkspartij bij de laatste Europese verkiezingen de grootste was gebleven.

Timmermans sloeg tot ieders verbazing zelf aan het lobbyen en bezocht de Bulgaarse premier Borissov. De Hongaarse president Orbán blijft zich fel tegen Timmermans verzetten; de Nederlander had de Hongaar tijdens de Europese verkiezingscampagne voortdurend bekritiseerd wegens zijn schendingen van de mensenrechten en de persvrijheid. Maar niet alleen Hongarije maar ook Polen en Italië wijzen Merkels plannetjes af; de christendemocratische kanselier heeft zich in haar eigen partijfamilie erg geïsoleerd. (gz)