door Dawn Foster (*)
20 augustus 2019
Met zijn voorstel voor een interimregering om een No Deal Brexit te stoppen, heeft Jeremy Corbyn eindelijk de Remainers van de harde lijn en de ultra-centristen ontmaskerd. Dezen zouden nog verkiezen dat Groot-Brittannië onder Boris Johnson uit de EU crasht dan het risico te lopen onder Jeremy Corbyn af te wijken van het neoliberalisme.
Sinds het referendum van 2016 wordt de politiek in het Verenigd Koninkrijk door twee betrachtingen beheerst: het helen van de bittere verdeeldheid enerzijds, en anderzijds het voeden van de haat tegen Jeremy Corbyn.
Woensdag (14 augustus) schreef de Labourleider een brief aan de andere belangrijkste oppositiepartijen waarin hij een alliantie voorstelde om een No Deal Brexit te blokkeren, een vooruitzicht dat nu onaangenaam waarschijnlijk is geworden met Boris Johnson als premier. Volgens het voorstel zou Corbyn een motie van wantrouwen tegen de regering van Johnson indienen; als de motie eenmaal is aangenomen, zou hij interim-premier worden voor een korte termijn. Corbyns bevoegdheden zouden beperkt zijn; hij zou geen nieuwe wetgeving kunnen doorvoeren. Het enige doel van zijn ambtstermijn als premier zou zijn te onderhandelen over een uitstel van de Brexit-deadline en algemene verkiezingen te houden. Labour zou dan campagne voeren voor een nieuw EU-referendum waar ook Remain een optie zou zijn tijdens de stemming.
Corbyns voorstel is beheerst, ernstig en doordacht. Het belangrijkste is dat het het vooruitzicht inhoudt van een campagne voor een tweede stemming, waar zoveel centristen luidruchtig zijn voor opgekomen; voorts de verkiezingen waar iedereen van links zo naar uitkeek; en zoals vermeld, de bevoegdheden van Corbyn zouden beperkt zijn, maar belangrijker is dat een No Deal uitstap zou vermeden worden. Het zou iedereen aan boord moeten brengen. Verstandige partijen waren heimelijk positief: Plaid Cymru (de Welshe nationalistische partij) en de Schotse Nationale Partij zeiden op het BBC Radio 4 programma Today dat ze geïnteresseerd waren in een discussie over het idee.
Maar met dit voorstel heeft Corbyn de bluf van de extreme centristen en de obsessieve Remainers doorgeprikt. Omdat zijn plan een verkiezing inhoudt waarin Labour campagne zou voeren voor een tweede referendum, met Remain als een van de opties, betekent het aanvallen van Corbyn nu het aanvallen van juist de ideeën waarvoor ze beweren te vechten. En ja hoor, de liberaal-democraten schoten het voorstel meteen af en verklaarden dat ze Jeremy Corbyn nooit als premier zouden steunen, ook al betekende dit het stoppen van een No Deal Brexit; nu ja, LibDem voorzitster Jo Swinson was heel blij David Cameron te kunnen steunen in het bezuinigingskabinet van 2010. Ondertussen vertelden centristische weglopers in de Change UK groep (voluit: Independent Group for Change) aan journalisten dat ook zij een motie van wantrouwen tegen de regering om een No Deal Brexit te stoppen niet zouden steunen.
Zo wordt nu de verre van fraaie waarheid onthuld, wat bevestigt wat velen aan de linkerzijde al lang zegden over de Liberaal-Democraten, de Independent Group en een enorm aantal luidruchtige centristische ultra’s op de sociale media: ondanks al hun geschreeuw dat het stoppen van Brexit hun enige zorg is, ze verkiezen nog de economische vernietiging van het land als dat stoppen van Brexit betekent dat Corbyn in een machtspositie zou komen, hoe beperkt en van effectieve macht ontdaan ook. Voor de keuze gesteld tussen enerzijds Corbyn die een paar weken besteedt aan het uitvoeren van een vooraf overeengekomen scenario, en anderzijds medicijn- en voedseltekorten, een ineengestorte Britse pond, een economie in puin, en wijdverbreide sociale paniek, zouden veel centristen voor het laatste kiezen. Hun hoofd zit zo vol met haat voor Corbyn dat ze nog nauwelijks kunnen denken.
De Britse politiek kent vandaag meer dan één manie; de Boris-mania heeft ons gebracht waar we nu zitten. Maar de haat tegen Corbyn en de obsessie om Brexit te stoppen moeten nu onderlinge concurreren, en dan nog in hetzelfde milieu: het milieu van de middenklasse, waarvan de leden zichzelf zien als ‘denkende mensen’ en ‘gematigd groen’, maar die niet zo heel veel van politiek weten. Dat soort mensen is tegen Corbyn en voor Remain.
Vergis je niet: deze mensen willen liever dat de conservatieven aan de macht blijven dan een milde sociaaldemocraat. Ze zouden liever zien dat het land nog een veel zwaardere periode van bezuinigingen ingaat, of dat de economie krimpt; ze werden tenslotte niet geraakt door de eerste periode van bezuinigingen en ze weten dat de tweede op dezelfde mensen zal vallen – de armsten. Maar ze zijn oververtegenwoordigd in de media en de politieke klasse: mensen die zichzelf ‘een beetje linksig’ of links van het midden beschouwen, die liever Boris Johnson dan Jeremy Corbyn als premier hebben en die geen graten zagen in de laatste conservatieve regering, noch in de voorstellen waar Corbyn tegenstemde toen Labour aan de macht was, al evenmin als in de bezuinigingen op de overheidsuitgaven bij de recentste bezuinigingsronde. Ze vormen een kleine maar goedgebekte klasse van mensen die boos zijn omdat hun perceptie van zichzelf als progressieveling is ondermijnd door jongere mensen die nu Labour steunen, terwijl zij dat vroeger nooit deden. Maar in plaats van na te gaan wie deze nieuwe politieke activisten zijn, leidt dit allemaal alleen tot meer haat, misbruik en afwijzing. Als er zich een op Twitter begeeft wordt hij er al vlug van beschuldigd een betaalde Russische trol te zijn, onderdeel van The Corbyn Cult, of gewoon een jonge idioot.
Het is misschien gewoon vervelend, maar als dit de houding van de Groenen en LibDems 1 blijft, zal het een No Deal Brexit inluiden, terwijl iedereen het erover eens is dat de armsten de eerste slachtoffers zullen zijn. Bij de LibDems die beweren dat hun enige doel is om Brexit te stoppen en vervolgens de stap afwijzen die hoogstwaarschijnlijk No Deal Brexit zou doen stoppen, komt de dubbelhartigheid aan de oppervlakte: gedwongen om te kiezen tussen socialisme of barbarij, zouden ze ondanks hun zachtaardig uiterlijk en voorkomen voor barbarij kiezen.
Naschrift [Gerrit Zeilemaker]
De ontwikkelingen volgen elkaar nu snel op in Groot-Brittannië. Door het initiatief van Labour moeten parlementsleden nu helderheid verschaffen. Ze willen vooral een meer ‘neutrale’ persoon aan het hoofd van een interim-regering. Het antwoord van Jeremy Corbyn is helder:
“Mijn boodschap aan parlementsleden dwars door het parlement is eenvoudig en dringend: alleen door samen te werken kunnen we een no-deal stoppen. Drie jaar na het EU-referendum staat het land aan een afgrond. Boris Johnson is premier geworden zonder enig algemeen mandaat. Hij heeft niet het recht om met zijn no-deal fixatie ons land van een klif in de armen van Donald Trump te storten. Het plan dat ik vorige week heb opgesteld, is de eenvoudigste en meest democratische manier om een no-deal te stoppen. We moeten de kans grijpen voordat het te laat is, zodat de mensen, in plaats van een niet-gekozen premier, over de toekomst van ons land kunnen beslissen.”
(*) Online verschenen op 17 augustus 2019 in Jacobin onder de titel “Jeremy Corbyn Has Called the Extreme Centrists’ Bluff”. Nederlandse vertaling door Ander Europa. Dawn Foster schrijft voor Jacobin, The Guardian en is auteur van het feministisch essay Lean Out.
Voetnoten
Laat een reactie achter